Tijd om mijn verhaal te delen
De wekker stond vroeg in de ochtend…
Onze kleine prinses dacht er anders over en maakte ons al ruim een uur voor de wekker afging wakker.
We moesten opstaan want vandaag zou ze grote zus worden, iets waar ze al maanden naar uitkeek.
Grote zus
Ze had nog nooit zo snel zich aangekleed en klaargemaakt.
We gingen lekker samen ontbijten met onze 3’tjes voor de laatste keer.
De gynaecoloog kwam rond
Na het ontbijt was het zover, ze mocht mee mama wegbrengen naar het ziekenhuis. Ik zou alvast het ziekenhuis binnen gaan terwijl de papa ons klein ongeduldig prinsesje naar de school bracht.
En ja hoor dit was zo een emotioneel moment voor ons beide, het gedacht dat ze na de school geen mama meer zou hebben met een dikke buik, wel plots een levend popje om met te spelen….
Ik ging me al aanmelden en ging er vanuit dat de verloskundigen alles gingen klaarmaken om in te leiden. Gelukkig wist ik hoe dit proces ging van bij mijn eerste bevalling dacht ik…
Ondertussen was mijn man al terug van de school. Het was die dag zeer druk op het verloskwartier dus ik belande in de reserve kamer, op dat moment speelde het geen rol voor me want ik wou en zou mijn kleintje voor de school uit was bij me hebben!
Wachten duurt veel te lang
Helaas, er gingen bijna 3uur voorbij eer de vroedvrouwen bij me kwamen om alles opgang te zetten. Het wachten hierop was een hel voor me! Gelukkig had ik die dag de muziek van “De foute 128” van Qmusic – België !
Ik kreeg eindelijk een infuus en alles kwam stilaan binnen.
Ik liep rond, lachte, zeverde en stond te dansen. Ik zeurde de oren van men man zijn hoofd want het ging niet snel genoeg naar men zin.
De gynaecoloog kwam binnen om te kijken hoe ver het stond en te luisteren hoe ik me voelde. Toen hij zag hoever het nog maar stond werd het muisstil en gaf hij meteen de opdracht om de dosis te verhogen. Ik sprong een gat in de lucht, er was eindelijk ook iemand die het vooruit wou laten gaan.
Verdomde monster
Of dit positief was, durf ik achteraf wel te vertellen dat dit niet was wat je wil als mama. De weeën gingen de lucht in en de pijn was niet te harden. Daarbovenop vond dat “kleine verdomde monster” binnenin het nog eens leuk om zich te draaien.
Ze vroeg me om enkele weeën op men zijde te liggen met het bovenste been opgetrokken, ik die dacht dat de vorige weeën al heftig waren in men comfortabele houding… Had dit nog niet zien aankomen. Stilliggen tijdens een wee was voor mij echt niet oké !
Al bij al was het gelukkig voor het goede doel, dat “monster” (hoe ik hem al ging gaan noemen ) had het verstaan en ging mooi terug liggen hoe het “moest”.
Ik kon weer lekker gaan dansen en de pijn gaan wegduwen waar en hoe ik het wou.
Na een poosje ging ik het bed op en kon ik het niet meer aan. Ik wou een epidurale, ik was mentaal moe / op ( we hadden al een zeer emotionele week achter de rug door het overlijden van Opa )
Men man probeerde het uit men hoofd te praten en het uit te stellen, hij deed zo zen best dat het hem gelukt is!
Op het moment dat de anesthesiste de verloskamer wou binnen komen had ik volledige opening en moest ik beginnen persen.
Ik heb niet veel en niet lang moeten persen, maar deze persweeën waren het einde van men krachten. Ik zag rood, ik zag paars, ik zag grijs, ik zag ik zag….
Tijdens de voorlaatste perswee dacht ik te voelen dat ik helemaal scheurde en riep ik luidkeels ” TIS KAPOT” . Waardoor iedereen inclusief mezelf spontaan begonnen lachen, wonder boven wonder was er helemaal niets “kapot” 😀
Hier kwam ze dan, de beslissende wee….
1,
2,
3,
Kiekeboe mama, je monster is er STEAL !
Ik heb gehuild, ik heb gelachen, en ik heb vooral heel veel kracht gehaald uit het kunnen vasthouden en zien van mijn prins!
En helaas, men prinsje was niet op tijd voor de school uitwas maar hij was er heelhuids en super knap om zijn grote zus te ontmoeten !
Tot op de dag van vandaag zijn mijn “B” engeltjes 2 handen op 1 buik !
Liefs Cynthia